"Οι στιγμες κι οι μυρωδιες".

Ειναι ευτυχια "οι στιγμες κι οι μυρωδιες" που δεν ξεχνιουντε με τιποτα οπως...

Η γευση που ειχε το κασερι και το ψωμι που ειχαμε για κολατσιο μεσα στο τρενο στο ταξιδι για τον παππου και τη γιαγια στη Λαρισα .Οπως και το σουβλακι στο σταθμο στη Λειβαδια που πουλαγαν οι σουβλατζηδες ανεβαινοντας και διασχιζοντας για τα ελαχιστα εκεινα λεπτα της στασης τα βαγονια γεμιζοντας καθε εκατοστο του τρενου με κεινη την υπεροχη μυρωδια που σου σπαζε τη μυτη και σε φορτωνε με κεινο το παιδικο-ξεπαιδικο δε ξερω ,παντως σιγουρα αγωνιωδες ερωτημα "θα προλαβουμε ρε μαμα να παρουμε ? ".

Το σινιαλο κι οι συνομοτικες κουβεντες με την ξαδερφη μου απο μια τρυπα στο ταβανι του δωματιου μου που "εβλεπε" στο πατωμα του δικου της και που χε ανοιχτει λογω ενος προβληματος στα καλοριφερ μας.Απο τοτε που ειμασταν μικρα παιδια την ειχα παντοτε ψηλα την υπεροχη εξαδερφη .Και ακομα ,μετα απο τοσα χρονια εκει ψηλα την εχω...στην καρδια μου.

Το κρυο του χειμωνα που μας πηρουνιαζε πανω στο ΜΖ του κολλητου μου οταν μετα απο ατελειωτες συζητησεις και τσακωμους στην αγαπημενη μας καφετερια, καθε βραδι ξημερωματα σχεδον, με γυριζε σπιτι και διναμε ραντεβου για την επομενη ,γεματοι σχεδια , ελπιδες κι υποσχεσεις για το κοινο μας μελλον .

Το συρταρι του πατερα, που ηταν (τουλαχιστον για τα ματια ) παντοτε κλειδωμενο και που εκρυβε παντα τα επιπλεον χρηματα τα απαραιτητα για καθε παιδικη μας επιθυμια και σπαταλη.Κι οταν μονο για μια στιγμη μας ελεγε "δεν εχω", εμεις με τον αδελφο μου ξεσπαγαμε σε γελια και του φωναζαμε <<εχει, εχει το συρταρι>> κανοντας τον να υποκυπτει και καθε ,μα καθε φορα να μας δινει.

Ο λουκουμας-κοτσιδα που αγοραζα ρεφενε με τον κολλητο μου συμμαθητη τον Τσαναη (ακομα τον θυμαμαι) στο κυλικειο στο δημοτικο και αφου τον ξετυλιγαμε σκορπωντας κατω την περισσοτερη του ζαχαρη ,τον τρωγαμε με εναν τροπο ...σα μια ιεροτεστια , η οποια καθε φορα επιβεβαιωνε μια φιλια που τοτε μας εμοιαζε παντοτινη αλλα που τελικα χαθηκε οριστικα με το τελος του σχολειου.

Το φιλαρακι απο τα παιδικα μου χρονια ( στο αποπανω διαμερισμα της νεοκτιστης τοτε πολυκατοικιας που ζουσαν οι οκογενειες μας ) που οι ομηρικοι τσακωμοι μας για τον θρυλο μου ,το αεκακι του ,για τις παρτιδες μονοπολυ και για το σκακι ,μας ενωσαν τελικα τοσο πολυ ,που κι οταν μετα απο χρονια στην Αθηνα, αυτος μετακομισε στην Θεσσαλονικη (ακομα θυμαμαι την πικρα του χωρισμου μας εκεινη τη μερα) αυτη η φιλια να παραμενει ζωντανη μεχρι σημερα.

Η φραση "καλα, μονο κρυωνω λιγο" που μου ψιθυρισε το κοριτσι μου μολις ξυπνησε μετα απο μια δυσκολη εγχειρηση που καποτε χρειαστηκε να κανει.Τοτε συνειδητοποιησα ποσο στ αληθεια ηταν το μωρο μου, "η γυναικα της ζωης μου".
14 χρονια τωρα, μεσα σε ερωτα,δυσκολιες,ομορφια,περιπετειες και με δυο αγγελουδια δικα μας η τυχη μου συνεχιζεται...

η οπως...

Το αγγιγμα στα ποδια των παιδιων το βραδι οταν κοιμουνται στο κρεββατι.
Η αναγκη τους καπου ν ακουμπανε τη μαμα η τον μπαμπα και να ταξιδευουν με ασφαλεια στο ονειρο με διαβατηριο ενα ποτηρι ζεστο γαλα και δυο τρεις γλυκες καληνυχτες.

Το διχως αλλο τετοιες στιγμες και μυρωδιες ειναι ευτυχια.