Τα μυρμηγκακια της ψυχης..

Κλωτσας απελπισμενος το χωμα
και τα μυρμηγκια βλεπουν τις σκονες πυροτεχνηματα.
Εδωσες το συνθημα και το παρτυ αρχιζει.
Σκανε στα γελια και χοροπηδανε με την αδυναμια σου ν αυτοπροσδιοριστεις στη ζωη.
Απειλωντας θεους και δαιμονες φτυνεις προς πασα κατευθυνση
κι εκεινα αντι να προσευχονται μη βρεθουν κατω απ το μενος σου,
αναβουν φωτιες γυρω σου και σε περικυκλωνουν.
Καταστρωνουν τα δικα τους πολυμηχανα σχεδια κι εσυ εν τη αγνοια σου απορεις και τα βαζεις μαζι τους.
Απελπισμενε νεοελληνα δεν ειναι ιωση αυτο που σε κρατα στον καναπε,
ειναι επιδημια.
Ειναι η δικη σου μικροτητα που γελοιοποιειται μεσα σου.Κι η φυση των πραγματων που τοσο αψηφισες σ εκδικειται στελνοντας στρατους μυρμηγκιων σε καθε σου βημα να μη σ αφησει σε ησυχια ουτε στιγμη.
Τυψεις, ερωτηματα, ενοχες, αμφιβολιες,
τα κουβαλουν στις πλατες τους τα μυρμηγκακια της ψυχης,
μεχρι να τ αποθεσουν ως προσφορα στον καναπε της αποχαυνωσης σου.
Κι ολα σου φταινε τοτε...