1/12/07

Η νταλικα

Μια νταλικα καποιο βραδι στο λιμανι ,περιμενε μεσ το κρυο ποτε να ξημερωσει.
Η νυχτα παγωνε τα μεταλλα της και δεν υπηρχε τριγυρω κανεις να την ζεστανει. Ηταν μονη της στο σκοταδι και δεν μπορουσε να ησυχασει γιατι σκεψεις πολλες τη βασανιζαν. Το βαρυ φορτιο της, το καινουργιο ταξιδι, η επικειμενη απεργια, μα ιδιαιτερα ο νεος της οδηγος.
Αραγες συλλογιζοταν, "Τι πετρελαιο θα μου βαζει? Θα ναι καθαρο ή νοθευμενο?Πως θα μου φερεται στο δρομο στις ανηφορες ,στις ευθειες,στις στροφες?Πως θα το πατα το γκαζι? Θα ναι μαζι μου τρυφερος ή θα με κακομεταχειριζεται? Καθε ποτε θα με ξεκουραζει? Σε τι δρομους θα με πηγαινει, σε κακοτραχαλους επαρχιακους ή σε εθνικες?
Κι οταν καποτε θα φτανουμε στον προορισμο μας θα μου λεει και κανενα ευχαριστω? Θα με φροντιζει,θα μου κανει κανενα σερβις ή θα με παραπεταει καπου και μετα θα με ξεχνα μεχρι το επομενο ταξιδι?"
"Καποιοι ανθρωποι ειναι αγνωμονες κι αχαριστοι ".Αυτο το γνωριζε καλα η νταλικα.
"Δεν εκτιμουν .Δε σεβοντε. Δεν αγαπουν ποτε τους. Κι αυτο δεν ειναι ουτε σωστο ουτε δικαιο. Και στο τελος ολο μενει ενα μεγαλο γιατι, που μας πληγωνει. Κι οταν εισαι νεος ,ισως το ξεπερνας με τη φορα των νιατων σου και συνεχιζεις με τον ενθουσιασμο και την ορμη της ηλικιας σου προς τον επομενο στοχο.Οταν ομως μεγαλωσεις, το γεγονος αρχιζει και σε τρωει. Η υποψια πως δε σε εκτιμουν γινεται σαρακι. Το σαρακι βεβαιοτητα κι αυτη απογοητευση κι εκεινη με τη σειρα της θλιψη. Θλιψη βαρια ,που σ οδηγει στην παραιτηση κι αυτη στην μοναξια κι η μοναξια στο θανατο.Το βιολογικο αλλα κυριως τον ψυχικο θανατο.Γιατι το θανατο ,κανεις φυσικα δεν μπορει ν αποφυγει αλλα την αγαπη ,την τιμη και την αξιοπρεπεια ολοι την εχουν αναγκη ως το τελος..."
Η ωρα προχωρουσε.Η υγρασια ειχε αρχισει να την περικυκλωνει σ ολο της το μηκος και το υψος.Κι ηταν μεγαλη η νταλικα αυτη.Το κρυο την πηρουνιαζε σ ολο της το κορμι.
"Ας γινοταν τωρα να ρθει καποιος να με βαλει μπρος εστω για λιγο".
Τετοια ωρα τετοια λογια. Γυρω παντου ερημια.Καπου στο βαθος της παραλιακης μοναχα ενα φορτηγο, μονο κι αυτο εστεκε ακινητο μπρος στον οριζοντα της.
"Και τι δε θα δινα να μπορουσα λιγο λιγο -ετσι ,με το πατημα ενος μαγικου κουμπιου ας πουμε ή με καποιον αισθητηρα τελος παντων -να τσουλαγα κοντα του. Μα κι αυτοι οι ανθρωποι , τοσα και τοσα εχουν εφευρει.Δεν θα μπορουσαν να χουν φτιαξει και τις νταλικες με δυο τρεις τετοιες δυνατοτητες?Αλλα τι περιμενεις?Ολα για τον εαυτο τους δεν τα φτιαχνουνε?Φτιαξανε ποτε τιποτα για τους αλλους? Για το συμφερον τους ολα,για την καλοπεραση τους ολα,για τη δικη τους την ανεση.Για τους αλλους τιποτα,μοναχα απονια κι αδιαφορια.Ποιος να νιωσει τα προβληματα ,και τις αναγκες μιας νταλικας ,και ποσο μαλλον τα συναισθηματα της και τις επιθυμιες της ?Μα δε βαριεσαι.Παντα ετσι ηταν η ζωη για μας ,σκληρη σαν πετρα.Ο θεος μαζι μας ...".
Ειχε πια παγωσει ολοκληρη η νταλικα στο λιμανι.Το κρυο και τ αλατι της ετρωγαν τα σωθικα.Η υγρασια στο μπροστινο της μερος εσταζε πια σταγονα τη σταγονα σα δακρυα πανω στα φαναρια της. Κλαμα σωστο.Ταιριαστο με την κατασταση και τις σκεψεις της μεσα στην παγωνια.Λεπτο το λεπτο η ωρα περνουσε ,αλλα εκεινης της εμοιαζε ατελειωτη η νυχτα.Το ιδιο κι η μοναξια της. Και το φορτηγο μπροστα της τοσο μακρυα.
Ειχε πια τοσο απορροφηθει στο βυθο των σκεψεων της που της φανηκε σαν ψευδαισθηση εκεινο το ιχνος ομιχλης πανω απ το φορτηγο.Ομως δεν ηταν συννεφο,δεν ητανε ομιχλη.Ηταν καπνος .Ηταν αερια απ την εξατμιση του που στεκονταν ορθια προς τον ουρανο. Ταυτοχρονα κι ο ηχος της μηχανης του ακουστηκε. Μα εκεινη ουτε αυτο το πιστεψε γι αληθινο.Κι ομως ηταν καθαρο και σιγουρο πως αυτο ακουστηκε να βρυχαται. Η ησυχια της νυχτας το κανε τοσο ευκολο ν ακουστει ως τη θεση της. Ομως η νταλικα αρνιοταν να το πιστεψει.Μονο οταν αρχισε να το παρατηρει καλυτερα και να τ αφουγκραζεται με ολη της την προσοχη ,τοτε μονο βεβαιωθηκε.
"Ο τυχερακιας. Ειναι φανερο. Καποιος ,προφανως ο οδηγος του ,για καποιο αγνωστο λογο εχει επιστρεψει μεσ τα μαυρα μεσανυχτα κι εχει βαλει μπρος τη μηχανη του κι αυτο σιγουρα με ενθουσιασμο και ανακουφιση δεχτηκε προθυμοτατα τις εντολες του.Με λιγη δυσκολια ειν αληθεια απ το κρυο,μια ,δυο, τρεις η μιζα του υπακουα εδωσε το σημα στο μοτερ να ξεκινησει.Αναψε ακομα και τα φωτα του ....Λιγα λεπτα λειτουργιας , του ειναι αρκετα για να ζωντανεψει. Ο τυχερακιας..."
Μα ξαφνικα ολα σταματησαν ξανα.
"Μπα, γιατι ? Τι γινεται?
Μεσ το κατασκοταδο πως να διακρινει κανεις τι να συμβαινει?
Ο οδηγος πρεπει ξανα να το χει εγκαταλειψει .Τι κριμα !

Αλλα βεβαια θα μου πεις ,απ το καθολου καλο και το λιγο.
Ενω εγω? Εγω συνελαβα τον εαυτο μου να παρακαλαει το θεο να μη φυγει. Ζηλεψα. Ναι ζηλεψα. Δεν ηθελα να μεινω μονη εντελως. Παρακαλουσα να μην φυγει.

Εστω κι απο αποσταση οσο το κοιτω το εχω κανει φιλο μου. Μαλακωνει τη μοναξια μου η παρουσια του, λες κι ειμαστε διπλα διπλα οι δυο μας. Κι ας μην ειμαστε. Μα πως μου φαινεται πως τωρα πια ειμαστε πιο κοντα ο ενας στο αλλον? Κι ομως ναι. Ετσι ειναι.
Η καρδια μου παει να σπασει.Κι οχι μονο αυτο.Μα καθε στιγμη ερχεται και κοντυτερα. Θε μου ,δεν ονειρευομαι. Συμβαινει! Ερχεται! Με πλησιαζει ! "
Στην τοσο ανεπαισθητη κλιση του δρομου ο φιλος αργοκυλουσε ολο και πιο κοντα της.
"Να χει ξεχασει ο οδηγος του το χειροφρενο λυμμενο? Μα τι με μελλει εμενα? Φτανει που μου ρχεται ισα κατα τη μερια μου.
Θα σταματησει ομως μπροστα μου ή μηπως πεσει πανω μου? Μα ουτε κι αυτο με νοιαζει.Τι ναι μια τοσο δα συγκρουσουλα αφου ειναι να γινει μαζι του?
Ζεστο φιλι μεσ το σκοταδι θα ναι ο χτυπος. Κι η νυχτα θα ναι σιγουρα μικρη, τοσα που εχουμε να πουμε. Και το φιλι ευλογια ! "
Ειχε αρχισει ηδη να χαραζει...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ομορφη η νταλίκα σου...σχεδον ζεστη κι ανθρώπινη.

Ανώνυμος είπε...

Να σαι καλα, μας ταξιδεψες ομορφα!
Yangos.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνω με roxanred.
Ξερεις ποσοι νιωθουν ετσι?

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος είπε...

Να στε καλα .Καλα ταξιδια.