Είπα απόψε...

Είπα απόψε,
μόλις γυρίσω σπίτι απ' τη δουλειά να μη χασομερήσω
να τρέξω και το τζάκι μας ν' ανάψω
στα δυο μικρά μου αγγελούδια να παραδοθώ
να παίξουμε αγαπημένα μας παιχνίδια
ή να γεμίσουμε το πάτωμα και το κρεβάτι το μεγάλο
κλωτσομπουνίδια και γαργαλητά μέχρι δακρύων ή ατυχήματος,
μοιραία κατάληξη οικογενειακής ουσίας .
Είπα απόψε,
να δω και το κορίτσι μου με λάγνο βλέμμα,
αργά, την ώρα που το παιδικό δωμάτιο θ' ανασαίνει ύπνο και γάλα,
είπα να του δοθώ ήσυχα, γλυκά, αφιερωματικά.
Τίποτα δικό μου να μην κρατήσω, όλα για κείνη είπα.
Και το τελευταίο φιλί, και το τελευταίο τσιγάρο, όλα.
Μα καθώς φαίνεται,
πάλι επέστρεψα αργά.
Στο μεγάλο το κρεβάτι όλα ήταν ζεστά και τυλιγμένα,
τρία κορμιά κουβάρι, μπλεγμένα αγκαλιά.
Στην παρουσία μου λύθηκαν και χίμηξαν στ' όνειρο ακόμα πιο βαθιά.
Ο καθένας το δρόμο του.
Κι εγώ ξανά στον καναπέ, παρέα με τις υπερωρίες μου.