Καθισμενος οπως ημουν κι αφηρημενος μαλλον, επεσε το βλεμμα μου πανω στο δερμα των ποδιων μου. Ζαρες στο δικο μου ποδι αναρωτηθηκα!
Κι ομως ηταν αληθεια! Κοιτουσα τα ποδια μου ξανα και ξανα. Τα εξεταζα σ ολες τις πιθανες στασεις και συνθηκες. Απο δεξια ,απο αριστερα ,απο πανω, απ το πλαι, χαλαρα η ελαφρως ζουμπιγμενα... Ορθιος για μια στιγμη μου φανηκαν καπως καλυτερα τα πραγματα, αλλα το περασμα του χρονου ειχε οπωσδηποτε καθαρα αποτυπωθει πανω στο δερμα. Αν ειναι δυνατον! Τα ποδια τα δικα μου να μου θυμιζουν τα ποδια του πατερα μου? Απιστευτο !
Συνειδητοποιησα με μιας πως ο χρονος δεν κανει χαρες σε κανεναν. Το πεπρωμενο φυγειν αδυνατον. Ποιος ειμαι εγω, που χω απαιτηση να μην αλλαζω,σκεφτηκα. Ποιος? Τι το ξεχωριστο νομιζα μια ζωη πως ημουν? Τιποτα! Ενα ανθρωπακι οπως ολα τ αλλα δυστυχως. Με το ιδιο απαραλλαχτο και προκαθορισμενο τελος. Το χωμα.
Ειναι κατι ωρες που ο αντρας πρεπει να μενει και λιγο μονος.
Μονος με τον εαυτο του. Με τα ερωτηματικα του. Με τις φοβιες και τις αδυναμιες του. Αντιμετωπος με την υποκρισια του και με τ αληθινα του μεγεθη. Ειναι εκεινες οι στιγμες που αναμετριεται με τη ζωη, με τη ψυχη και με τη μοιρα. Κι ειναι ιερες εκεινες οι στιγμες για καθε αντρα.
Περασα ηδη τα σαραντα, περασα ηδη τα σαραντα, περασα ηδη τα σαραντα! Με τροπο βασανιστικο αυτη η προταση χτυπαγε δυνατα σαν καμπανα μεσα στο κεφαλι μου. Περασα ηδη τα σαραντα! Απογνωση και τρομος.
Μα πως? Πως ετσι γρηγορα? Ποσα γενεθλια μου μενουν αραγες ακομα? Ποσα καλοκαιρια, ποσες διακοπες? Ποσα ταξιδια? Ποσα γλεντια? Ποσα τσιπουρα με τους φιλους? Ποσοι χειμωνες? Ποσα αναματα στο τζακι? Ποσες αγκαλιες με τα παιδια? Ποσα ποτισματα στα λουλουδια?
Ποσοι ερωτες ακομη?
Ξαφνικα το καθε τι -μικρο κι ασημαντο ως τωρα- πηρε αξια μεγαλη ,τεραστια! Πηρε ομορφια συγκλονιστικη κι αναπαντεχη!
Τα χρωματα στα συννεφα, η υγρασια των ματιων στο σινεμα, η μυρωδια του μουσακα στο φουρνο, η κοτσανα της γιαγιας, το βλεμα του σκυλου, το καιμακι του καφε, το χαμογελο της γειτονισας απεναντι, το χνουδι στην κουκουλα του μπουφαν, η γευση του φιλιου σου καθε βραδι, ο ηχος της σελιδας που γυριζει, η μουσικη που παιζουν στο μετρο, το κρυο των ποδιων μας στο κρεβατι, ο ηχος του νερου στο ενυδρειο, το λυκνισμα της τριανταφυλιας, το mail του αγνωστου που ρθε χθες, το βουητο του ανεμου στη βεραντα, το γεμισμα της μηχανης στο γκαζι, ο χτυπος στο ρολοι οταν κοιμαμαι, το κλεισιμο της κουρτινας πριν μου γδυθεις, μα που, μα που να σταματησω? Τοση ομορφια! Πως θα τη χασω?
Δεν αντεχα αλλο ετσι καθισμενος. Επρεπε να σηκωθω να φυγω. Να βγω εξω, να παρω μια βαθια αναπνοη, να επανελθω. Σηκωθηκα.
Αποχαιρετησα μερος του εαυτου μου του παλιου πανω στο χαρτι υγειας, πατησα το καζανακι και ενας καταρρακτης ανακουφισης επνιξε καθε κακη μου σκεψη. Κοιταξα το προσωπο μου -με μια γρηγορη ματια- στον καθρεφτη ... και βγηκα καινουργιος.
Ας ειναι..
Κι ομως ηταν αληθεια! Κοιτουσα τα ποδια μου ξανα και ξανα. Τα εξεταζα σ ολες τις πιθανες στασεις και συνθηκες. Απο δεξια ,απο αριστερα ,απο πανω, απ το πλαι, χαλαρα η ελαφρως ζουμπιγμενα... Ορθιος για μια στιγμη μου φανηκαν καπως καλυτερα τα πραγματα, αλλα το περασμα του χρονου ειχε οπωσδηποτε καθαρα αποτυπωθει πανω στο δερμα. Αν ειναι δυνατον! Τα ποδια τα δικα μου να μου θυμιζουν τα ποδια του πατερα μου? Απιστευτο !
Συνειδητοποιησα με μιας πως ο χρονος δεν κανει χαρες σε κανεναν. Το πεπρωμενο φυγειν αδυνατον. Ποιος ειμαι εγω, που χω απαιτηση να μην αλλαζω,σκεφτηκα. Ποιος? Τι το ξεχωριστο νομιζα μια ζωη πως ημουν? Τιποτα! Ενα ανθρωπακι οπως ολα τ αλλα δυστυχως. Με το ιδιο απαραλλαχτο και προκαθορισμενο τελος. Το χωμα.
Ειναι κατι ωρες που ο αντρας πρεπει να μενει και λιγο μονος.
Μονος με τον εαυτο του. Με τα ερωτηματικα του. Με τις φοβιες και τις αδυναμιες του. Αντιμετωπος με την υποκρισια του και με τ αληθινα του μεγεθη. Ειναι εκεινες οι στιγμες που αναμετριεται με τη ζωη, με τη ψυχη και με τη μοιρα. Κι ειναι ιερες εκεινες οι στιγμες για καθε αντρα.
Περασα ηδη τα σαραντα, περασα ηδη τα σαραντα, περασα ηδη τα σαραντα! Με τροπο βασανιστικο αυτη η προταση χτυπαγε δυνατα σαν καμπανα μεσα στο κεφαλι μου. Περασα ηδη τα σαραντα! Απογνωση και τρομος.
Μα πως? Πως ετσι γρηγορα? Ποσα γενεθλια μου μενουν αραγες ακομα? Ποσα καλοκαιρια, ποσες διακοπες? Ποσα ταξιδια? Ποσα γλεντια? Ποσα τσιπουρα με τους φιλους? Ποσοι χειμωνες? Ποσα αναματα στο τζακι? Ποσες αγκαλιες με τα παιδια? Ποσα ποτισματα στα λουλουδια?
Ποσοι ερωτες ακομη?
Ξαφνικα το καθε τι -μικρο κι ασημαντο ως τωρα- πηρε αξια μεγαλη ,τεραστια! Πηρε ομορφια συγκλονιστικη κι αναπαντεχη!
Τα χρωματα στα συννεφα, η υγρασια των ματιων στο σινεμα, η μυρωδια του μουσακα στο φουρνο, η κοτσανα της γιαγιας, το βλεμα του σκυλου, το καιμακι του καφε, το χαμογελο της γειτονισας απεναντι, το χνουδι στην κουκουλα του μπουφαν, η γευση του φιλιου σου καθε βραδι, ο ηχος της σελιδας που γυριζει, η μουσικη που παιζουν στο μετρο, το κρυο των ποδιων μας στο κρεβατι, ο ηχος του νερου στο ενυδρειο, το λυκνισμα της τριανταφυλιας, το mail του αγνωστου που ρθε χθες, το βουητο του ανεμου στη βεραντα, το γεμισμα της μηχανης στο γκαζι, ο χτυπος στο ρολοι οταν κοιμαμαι, το κλεισιμο της κουρτινας πριν μου γδυθεις, μα που, μα που να σταματησω? Τοση ομορφια! Πως θα τη χασω?
Δεν αντεχα αλλο ετσι καθισμενος. Επρεπε να σηκωθω να φυγω. Να βγω εξω, να παρω μια βαθια αναπνοη, να επανελθω. Σηκωθηκα.
Αποχαιρετησα μερος του εαυτου μου του παλιου πανω στο χαρτι υγειας, πατησα το καζανακι και ενας καταρρακτης ανακουφισης επνιξε καθε κακη μου σκεψη. Κοιταξα το προσωπο μου -με μια γρηγορη ματια- στον καθρεφτη ... και βγηκα καινουργιος.
Ας ειναι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου