αληθεια,μπορεις ν αγαπας δυο ανθρωπους συγχρονως ;

Αργησα να σου γραψω, γιατι μου πηρε πολυ καιρο να ξεκαθαρισω τι μου συμβαινει, αλλο τοσο να το συνειδητοποιησω και να ξαναβρω τον εαυτο μου και πολυ περισσοτερο να βρω τροπο να στο περιγραψω.
Νιωθω για σενα , κατι πολυ δυνατο , που δεν ξερω αν ειναι αγαπη, κατι λιγοτερo η κατι περισσοτερο, η μαλλον δεν ξερω καν τι ειναι.
Δεν μπορω να το διακινδυνεψω.
Απ την αλλη εσυ μου γραφεις τοσο πολλα ,που για μενα ειναι πολυτιμα και εξαιρετικα,τοσο που δεν μπορω να τα δικαιολογησω και πολυ περισσοτερο να τα πιστεψω.
Το κακο με μενα ειναι οτι ποτε δεν ειμαι σιγουρη για τιποτε, ακομα και για θεματα που αφορουν αποκλειστικα εμενα.Γι αυτο και ποτε δεν σου ειπα τιποτα συγκεκριμενο και απολυτο για τα αισθηματα μου για σενα, ποτε δεν αφησα τον εαυτο μου να σου πει η να σου γραψει ελευθερα οτι ενιωθα .
Το ποσο σε ηθελα ομως ηταν σιγουρο και εμφανες και ηταν πολυ δυσκολο και επιπονο να το αρνηθω, με τα επακολουθα που και οι δυο ξερουμε.
Το ιδιο δυσκολο για μενα ομως ηταν ν αρνηθω και τον Φ.
Απ οτι σου ειχα πει ειχαμε μια σχεση που δεν ηταν μονο ερωτικη ,αλλα μας ενωναν πολλα πραγματα και κοινες εμπειριες.
Παρ ολα αυτα περασαμε μια κριση και προσπαθησα να απομακρυνθω.
Αλλα δυστυχως και παλι δεν ημουν σιγουρη γι αυτο που εκανα και ο Φ. βρισκοταν σε μια πολυ δυσκολη περιοδο, που δεν μπορουσα να τον αφησω.
Τελος παντων .Το θεμα ειναι οτι ειμαστε ακομη μαζι και αυτος ειναι ο λογος που σου γραφω αυτο το γραμμα .Θα μπορουσα καλλιστα να συνεχισω , μια που εσυ εισαι μακρια και γω ποναω απο νοσταλγια σε καθε σκεψη σου.
Αλλα ομως εισαι κατι τοσο μοναδικο και πολυτιμο για μενα που δεν μπορω να σε θυσιασω σε τετοιες καταστασεις.
Δεν αντεχω να σ αγαπω εσενα που παντα βρισκοσουν στην κορυφη των ονειρων μου, συγχρονως με καποιον αλλο που καλως η κακως εχω δεθει απειλητικα μαζι του.(αληθεια μπορεις ν αγαπας δυο ανθρωπους συγχρονως;)
Δεν ξερω πως σου φαινονται αυτα που σου γραφω .Σε φανταζομαι εξαγριωμενο , λυπημενο, απογοητευμενο απ το κοριτσι που περιμενες τοσα πολλα απ αυτη.
Δεν μπορω ομως να σου δωσω τιποτα τουλαχιστον τωρα.
Δεν θα προσπαθησω να ωραιοποιησω την κατασταση, να δικαιολογηθω, η να σου ζητησω συγγνωμη.
Δεν ξερω καν αν θα πρεπε να σου τα γραψω ολα αυτα.
Ειναι ομως πιο ευκολο τωρα που ειμαστε μακρια , γιατι αν ησουν εδω δεν θα τα καταφερνα ποτε.Βεβαια αν ησουν εδω , ισως να μη χρειαζοταν καν.
Αυτα τα γραμματα που μου γραφεις με κανουν να συνειδητοποιω ποσα πολλα μου δινεις απ τον εαυτο σου.Αυτο με κανει να νιωθω τυψεις και καθε φορα που παιρνω γραμμα σου αναστατωνεται για μια ακομα φορα ολη η ζωη μου.
Το τελευταιο σου γραμμα δεν το εχω ανοιξει ακομη για να βρω το κουραγιο να σου γραψω.
Σε παρακαλω γραψε μου ενα τελευταιο γραμμα ,πες μου για ολα αυτα που σου γραφω.Δεν θα μπορoυσα ν αντεξω την απολυτη , ξαφνικη σιωπη σου.
Δεν μπορω , δεν αντεχω να σου γραψω τιποτα περισσοτερο.Ποναω.....





Αν δε γινουμε πληρεις
κι απ τον τελευταιο μας πονο
πως θα γεμισουμε τους αμφορεις μας με την ανοιξη;