Ακόμη κι αν ποτέ προσέγγιζα εις γνώση μου την "απόλυτο ευτυχία", και τότε πάλι θα φρόντιζα προς μια έγκαιρη δραστηριοποίηση μηχανισμών αποσυναρμολόγησής της.
Θα έπεφταν τότε σα νιφάδες απ' τον απρόσιτο ουράνιο θόλο της ευτυχίας τα θραύσματα.
Κι εγώ θα απολάμβανα το θέαμα καθηλωμένος από μια προσυμφωνημένη αταραξία. Μια φαινόμενη απειρία μικροσκοπικών στιγμών εξαπλής περιστροφικής συμμετρίας θα έραινε τον αμφιβληστροειδή χιτώνα.
Η από μέρους μου λογική παραδοχή πως είναι ανώφελο να ματαιοπονώ να χαϊδέψω όλες τούτες τις στιγμές αυτομάτως θα έφραζε τους καταρράκτες της απελπισίας που προφανώς λυσσαλέως περίμεναν πως και πως τη στιγμή που θα έσκαγαν απάνω μου με ορμή και χαιρεκακία.
Παίρνοντας έτσι εκδίκηση για την μνημειώδη ασέβεια που επιδείχθηκε από μένα καθώς ήμουν ελάχιστα μακριά από την "απόλυτο ευτυχία".
Αυτή ναι, θα ήτο Ευτυχία.
Και πάλι από την αρχή.
Ωσότου να φτάσουν στα φυσικά τους όρια οι μηχανές αποτροπής αγγίγματος ανούσιων ιδανικών.
Λogic.EnD.ChaoS 8/10/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου