Ξεφορτωμα

Μου ελεγε φιλος για εναν θειο του ο οποιος οταν πατησε τα εβδομηντα συναισθανομενος προφανως για το.. προς τα που βαδιζει πλεον, αποφασισε να δινει στους αλλους καθε τι που ειχε στην ιδιοκτησια του. Ετσι πχ ελεγε σε καποιον " Τι; Θα θελες να ειχες ενα τετοιο ρολοι? Να οριστε λοιπον, παρτο" και το εδινε. Ετσι απλα εδινε χωρις μα και μου, χωρις ανταλλαγματα, χωρις τιποτα. Καπως ετσι σιγα σιγα ξεφορτωνονταν τα παντα. 
Κι οσο ξεφορτωνονταν τοσο ενιωθε και περισσοτερο, απελευθερωμενος και δυνατος και πλουσιος και γαληνιος και ευτυχης. Δε μου εμοιασε καθολου κακη ιδεα μια τετοια αποφαση ετσι οπως τ ακουσα, τελικα.. Ειδικα δε, για τα μη υλικα πραγματα (βεβαιοτητες, εγωισμους, "συμφεροντα", μικροψυχιες κλπ κλπ), 
θα πρεπε ισως κανεις να ξεκινουσε το νωριτερο δυνατο, το απολυτως νωριτερο δυνατο.